Przez dłuższy czas po prostu siedziałam. Później zaczęłam się zastanawiać, co ja robię? Powinnam czekać na Zayn'a. Przecież mu to obiecałam. A tymczasem wyjeżdżam gdzieś, nawet nie wiem gdzie, nie mając zielonego pojęcia kiedy wrócę i czy będę miała okazję spotkać się z chłopakami! Przez wzgląd na czas nie mogłam pozwolić sobie na zbyt długie siedzenie, więc wypiłam kawę i poszłam się ubrać. Wybrałam rzeczy w których będzie mi wygodnie i w których będę mogła pokazać się ludziom ([KLIK]). Zrobiłam delikatny makijaż i dopakowałam walizkę. Byłam przygotowana na dwa tygodnie. Później niech się dzieje co chce.
O godzinie 8:30 wpakowałam się do taksówki i pojechałam do firmy. Po chwili weszłam do holu, w którym czekał już On. No tak! Przecież! Podeszłam do niego powoli i kiwnęłam głową w geście przywitania. Mruknął ciche "cześć" i odwrócił głowę. Jak dla mnie bomba! Nie musiałam na niego patrzeć. Ludzie jak on nie powinni się rodzić. Staliśmy tak w milczeniu, zastanawiając się co ten drugi myśli. To niestety było coś, co martwiło mnie najbardziej. Właściwie nigdy nie byliśmy razem, ale to, co nas łączyło było czymś jednocześnie niesamowitym i toksycznym. Krzywdziliśmy się wzajemnie na wiele różnych sposobów. Robiliśmy sobie rzeczy, do których teraz wstyd się przyznać, a jednak sentyment pozostał. coś głupiego, czego nie da się pozbyć wrzucając to do kosza. Nienawidziłam go, a jednak gdyby zaszła taka potrzeba weszłabym za nim w ogień. Nie muszę więc chyba wspominać, czego bałam się najbardziej.
Na szczęście nie musieliśmy czekać długo. Nate, jak zwykle punktualny, wyszedł z windy i ruszył ku nam. Gdy na mnie spojrzał, uśmiech wypełznął na jego twarz. Odwrócił ją więc szybko i uśmiechając się dalej podszedł do nas.
- Cześć - przywitał się. Uścisnął dłoń Paul'owi, a mnie pocałował w policzek.
- Hej - odpowiedzieliśmy zgodnie.
- Nie mam zbyt wiele czasu na tłumaczenie, choć wiem, że jesteście niecierpliwi i czekacie na szczegóły. Dowiecie się wszystkiego na miejscu. Nakreślę wam tylko sytuację, ale to w drodze, bo czas nagli. - mówiąc to wskazał nam ręką drogę do wyjścia. Wziął moją torbę i puścił mnie przodem. Wyszliśmy na zewnątrz i skierowaliśmy się do samochodu Nate'a.
- Więc? - zapytałam, gdy tylko wsiedliśmy, a chłopak odpalił wóz. - Co to za tajna misja i ile wolnego dostanę za dwa tygodnie?
- Nie tak szybko Holly! Jeszcze nie zaczęłaś, a już chcesz wolne? - roześmiał się.
- Nie zbywaj moich pytać! Za dwa tygodnie ma być coś bardzo dla mnie ważnego i nie wyobrażam sobie tego przegapić - powiedziałam naburmuszona.
- Tak tak... Słyszałem, że mają wolne - powiedział przyciszonym głosem i puścił mi oczko.
- Nate! - wrzasnęłam.
- Czy ktoś mi może wytłumaczyć o co wam chodzi? - zapytał zdenerwowany Paul.
- Nie - odpowiedziałam i zwróciłam się znowu do pracodawcy. - To jak będzie? Na prawdę bardzo mi zależy, żeby się z nimi spotkać.
- Z nimi czyli z kim? - Paul. Znowu.
- Z nikim! Nie wtrącaj się! - powiedziałam. - Nate?
- Holly... To nie jest moja sprawa. Tam gdzie jedziecie, nie ja za was odpowiadam. Jeśli wyrobicie się z robotą, to może dostaniecie wolne. Nie zależy to ode mnie - powiedział i widząc moją zdenerwowaną twarz dodał: - ale postaram się, żebyś mogła wyskoczyć chociaż na chwilę!
Lekko uspokojona opadłam na oparcie przedniego siedzenia.
- To gdzie tak właściwie jedziemy - zapytałam, uprzedzając tym samym Paula.
- Na lotnisko.
- A później?
- Sama zobaczysz! - powiedział Nate i zaśmiał się głośno. Mi jednak nie było do śmiechu.
- Nie rób jaj! Powiedz mi, bo wysiądę! - zagroziłam.
- Spokojnie, dowiesz się w swoim czasie. Sam właściwie do końca nie wiem. Ale jestem pewien, że ci się spodoba.
- To nie wiesz dokąd nas wysyłasz? Czy ciebie, przepraszam bardzo, pojebało?! - wrzasnęłam i usłyszałam syknięcie dochodzące z tylnego siedzenia.
- Słuchaj Holly. W tym biznesie wiele musi pozostać tajemnicą. A to jest właśnie jedna z nich. Nie potrafię powiedzieć ci dokładnie gdzie wysiądziesz. Póki co wiem tyle, że czeka was bardzo długa podróż i nie powinnaś tracić sił na wydzieranie się na mnie. Powinnaś mi dziękować, bo w ten sposób nie uschniesz z nudy, gdy chłopaków nie ma w domu. Jak będziesz się tak mazać, to poszukamy ci innej pracy. - powiedział zdenerwowany już Nate.
- Nie boję się ciebie - powiedziałam cicho. - I nie będziesz mi mówił co mam robić z własnym życiem. Jeśli będę chciała wrócić do domu, to wrócę. Dobrze wiesz, że sobie poradzę. Znajdę inną pracę i mieszkanie. Nie będę na twojej łasce. Jak nie podoba ci się to, co mówię i jak się zachowuję, to po cholerę mnie gdziekolwiek wysyłasz?! - powiedziałam półszeptem, starając się nie wpaść w szał.
- Nie rób scen. Jeszcze będziesz mi dziękować - powiedział i gwałtownie zahamował. - Jesteśmy na miejscu. Odbierzcie bilety i idźcie na odprawę. Zadzwonię jutro.
Prychnęłam głośno i opuściłam pojazd. Wyciągnęłam z bagażnika walizkę, uprzedzając Nate'a i dając mu w ten sposób do zrozumienia, gdzie w tym momencie mam jego maniery. Nie żegnając się i nie czekając na towarzysza podróży poszłam w stronę wejścia.
- Czekaj na mnie, mała! - krzyknął za mną Paul i chwilę później był już u mojego boku.
- Nie mów tak do mnie. Straciłeś do tego prawo razem z ostatnim telefonem. - odgryzłam się i ustawiłam się w kolejce po odbiór biletu.
- Oj nie bądź taka - powiedział nachylił się nad moim uchem. - Kiedyś to lubiłaś.
- Od tego "kiedyś" bardzo dużo się zmieniło - odpowiedziałam i odsunęłam go od siebie.
- Dobra dobra... - mruknął. Kątem oka widziałam jego uśmiech. Więc to nie koniec. Co temu człowiekowi chodzi po głowie?!
Zajęło nam pół godziny zanim uporaliśmy się z biletami. W końcu jednak pozbyliśmy się bagażu i ruszyliśmy schodami w górę na odprawę. Przez cały ten czas czułam na sobie baczne spojrzenie ciemnych, niemal czarnych tęczówek, przez co zdarzało mi się potykać. Powoli zaczynałam mieć tej sytuacji dosyć. W końcu doszliśmy do odpowiedniego miejsca, po drodze zahaczając o budkę z lodami. Przez ogromne okno był widok na samoloty. Co jakiś czas któryś z nich ruszał na pas startowy, by po chwili wzbić się w powietrze. Usiałam na metalowej ławce tak, by mieć dobry widok. Paul usiadł zaraz obok mnie. Mogłam się tego spodziewać...
- I co ta milczysz? - zagadał.
- Nie mam o czym z tobą rozmawiać. - odpowiedziałam i uciekłam od niego wzrokiem.
- Nie bądź taka! Co ja ci zrobiłem? - oburzył się.
- Co za głupie i bezczelne pytanie! - wrzasnęłam, a kilka osób siedzących niedaleko spojrzało się na nas.
- Więc jeśli jest takie głupie, to odpowiedz...
- Wtedy w listopadzie... - zaczęłam i spojrzałam na chłopaka. Wpatrywał się we mnie, a w jego oczach zauważyłam to samo poczucie winy jak dwa lata temu. - Zostawiłeś mnie...
- Nie zostawiłem. Wróciłem do siebie - powiedział cicho.
- Tak to sobie tłumaczysz? - zapytałam, ale odpowiedziała mi cisza.
- Przez rok dawałeś mi odczuć, że wina rozpadu naszego prawie związku leży po mojej stronie, a później przyjeżdżasz i mówisz, że żałujesz, że to jednak jest twoja wina i chciałbyś to naprawić. - ciągnęłam dalej i widziałam, że zaczyna do niego docierać, to co mówię. - Kurwa, człowieku! Pocałowałeś mnie! A nawet nie masz pojęcia ile to dla mnie znaczyło! Spotykaliśmy się bardzo długo i nie trzymaliśmy nawet za ręce, a nagle przyjeżdżasz i mnie całujesz. A później co?!
- Holly! Przestań! - wtrącił się, ale nie słuchałam go.
- A później zabrałeś się i wyjechałeś. Tydzień nie dawałeś znaku życia! Chodziłam struta! Nie jadłam, nie piłam! Siedząc w szkolę co lekcję płakałam. Czasem zanosiłam się tak, że wyprowadzali mnie z sali! Po czym sama do ciebie zadzwoniłam, co też było psikusem Jerry'ego, bo to w sumie on zadzwonił, i co mi powiedziałeś?! Że to tylko sentyment, że mam się tym nie przejmować!
- Holly, przepraszałem cię za to!
- Tak! Przeprosiłeś! Zapraszając mnie na swój ślub! - wrzasnęłam i dźgnęłam go palcem w pierś. Kątem oka widziałam jak niektóre kobiety patrzyły na niego z takim samym wyrzutem jak ja. Nawet mężczyźni kiwali z dezaprobatą głowami.
- Holly, proszę... Daj mi to naprawić - szepnął i spojrzał na mnie błagalnie.
- Tego nie da się już naprawić - odpowiedziałam i odeszłam, by usiąść kilka ławek dalej, tracąc tym samym piękne widoki z okna.
Czas oczekiwania minął w całkowitym milczeniu. ludzie patrzyli na mnie z litością i współczuciem. Nie wiedzieli jednak, że w mojej blond głowie pojawiły się już wyrzuty sumienia. Jak mogłam mu to wypomnieć? Miałam trzymać język za zębami i dumnie to znosić. Tymczasem wyrzuciłam z siebie wszystko i pokazałam, że wciąż mnie to boli. Miałam do siebie o to ogromny żal.
Moje rozżalenie przerwała na szczęście kobieta wpuszczająca ludzi na pokład samolotu. Właśnie! Na wyświetlaczu zobaczyłam, że samolot leci do Fildelfii. Czyli za ocean. Więc będę trochę bliżej chłopaków. Ale oni już tam byli i pojechali dalej. Czyli nici ze spotkania. Weszłam na pokład i znalazłam swoje miejsce. Pierwsza klasa, no proszę... Usiadłam pod oknem i oparłam głowę o zimną szybę. Za chwilę obok mnie usiadł nie kto inny jak Paul. Mogłam się tego spodziewać... Gdyby Nate wiedział jak bardzo nienawidzę chłopaka, na pewno wykupiłby mu inną miejscówkę. Ale niestety... Muszę to jakoś znieść.
Wystartowaliśmy. Na szczęście chłopak nie mówił zbyt dużo. Jakąś godzinę po starcie przyszedł mężczyzna z jedzeniem i piciem. Wzięłam kanapkę i sok pomarańczowy. Zjadłam w spokoju , jednak gdy odstawiłam pusty kubeczek po napoju, ten przygłup znowu zaczął swoje
- Holly... Nie gniewaj się już, proszę... To było dawno, daj mi szansę - powiedział.
- Dla mnie, to zdarzyło się wczoraj. - odpowiedziałam.
- Po prostu mnie wysłuchaj. Przeszedłem ostatnio przez wiele nieprzyjemnych związków. Szukałem kogoś idealnego, miałem się ożenić, a tymczasem nie potrafię o tobie zapomnieć. Możesz myśleć co chcesz, ale to co kiedyś nazwałem sentymentem, teraz zdecydowanie i bez oporów nazwę silnym uczuciem, przez które nie mogę spać w nocy. Wiem, że proszę o wiele, ale czy mogłabyś chociaż spróbować otworzyć się na mnie? Nie tak jak kiedyś. Wystarczy mi 1% tego, co było. Chciałbym wyprostować nasze stosunki chociaż o momentu, w którym nie będziesz czuć do mnie żalu o to co się stało 3 lata temu.
- Paul, posłuchaj siebie - przerwałam mu. - Myślisz, że nie próbowałam zapomnieć? Nie przejmować się? Nie mogę! Skrzywdziłeś mnie jak nikt inny. I dobrze, teraz jestem silniejsza! Ale nie ma siły, która pozwoli mi o tym zapomnieć i ci wybaczyć. Rób co chcesz, tylko proszę! Skoro już wlazłeś znów z tymi swoimi butami w moje życie, to nie spierdol go, jak kiedyś!
- Nawet nie wiesz jak chciałbym, żeby było jak dawniej - szepnął i opadł na oparcie.
- Marzyłam o tym przez ostatnie 3 lata. Nie udało się. Niby czemu niby miałabym ci ułatwiać sprawę? - zapytałam, ale było to pytanie retoryczne, więc dobrze, że nic nie odpowiedział.
Odwróciłam od niego twarz i spojrzałam w okno. Pod nami był już tylko ocean. To teraz 10 godzin lotu z tym pajacem obok. Ale jeśli spróbuję zasnąć, to może uda mi się nie zwariować przez ten czas. Odchyliłam nieco siedzenie do tyłu, włożyłam do uszu słuchawki i przy dźwiękach "Done" (link pod rozdziałem) zamknęłam oczy.
Nie spałam. piosenka do mnie trafiła. I to jak. Umocniła mnie w przekonaniu, że robię dobrze. Już nigdy, przenigdy nie będzie mnie miał. Mnie nie można mieć. I tyle w tym temacie.
Leżałam tak dłuższą chwilę. Niestety musiałam gwałtownie się podnieść, gdy poczułam na policzku gorącą dłoń. Otworzyłam oczy i zgromiłam wzrokiem towarzysza.
- Co robisz? - syknęłam.
- Przepraszam, myślałem, że śpisz - odpowiedział i szybko się wycofał.
- I to upoważnia cię do dotykania mnie? - zapytałam zdenerwowana (znów!).
- Nie, powiedziałem, że przepraszam. - mruknął i odwrócił się.
Pokręciłam z niedowierzaniem głową i na powrót założyłam słuchawki. Tym razem trzymałam oczy szeroko otwarte, jakby bojąc się tego, co może się stać gdy je zamknę. Paranoja! Jak tak dalej pójdzie, to zabiję typa. Normalnie zwiążę, wykastruję, wydrapię oczy, a na koniec zamorduję! Ile razy można mówić "nie"?! Jak ma taki problem ze zrozumieniem tego słowa, to może powinien wrócić się do przedszkola!
Podróż dłużyła się niemiłosiernie. W końcu wyjęłam z torby laptopa i włączyłam go. Czysto teoretycznie nie powinno się tego robić, ale kto zabroni młodej blondynce w pierwszej klasie włączyć strzelankę? No kto? Grałam i grałam, zdobywając kolejne cele i przechodząc misje. Oczy piekły mnie już, bo nie mrugałam zbyt często powiekami. Bałam się, że dostanę kulkę. Widziałam jak przez ramię spogląda mi Paul. Napinał mięśnie, gdy sytuacja w grze nie wyglądała dla mnie zbyt ciekawie. Jakby to on grał, a nie ja.
- Nie spinaj się tak, bo zrobisz kupę - powiedziałam w pewnym momencie, aby uświadomić go, że wiem, iż mnie podgląda. Zaśmiał się tylko, ale nic nie powiedział.
Czas leciał raz wolniej raz szybciej. Na dworze wciąż było jasno. "Cofaliśmy się" w czasie. Znudzona grą, wyjęłam aparat i zaczęłam robić zdjęcia z okna. Musiałam to robić uważnie, bo jednej dziewczynie zabrali już urządzenie. Mnie się udało! Ha! A jak! W pewnym momencie znużyło mnie już i to i postanowiłam się trochę przespać. Zagroziłam tylko Paul'owi, że jak mnie dotknie, to kopnę go w dupę tak, że go zęby zabolą i zamknęłam oczy. Obudziłam się dopiero, gdy pilot oznajmił, że wylądowaliśmy bezpiecznie i podziękował za wspólną podróż.
A oto piosenka, o której mowa była wcześniej:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz